Буудайн ширхэг шиг үр минь...

Ижийгээ ачлах эвээ олоогүй
Идэрхэн явсан
Ижилхэн тийм л нэгэн үрийг
Ижлээ болгосон.
Ааваан асрах аргаа олоогүй
Амар явсан
Адилхан тийм л нэгэн үрийг
Амрагаа болгосон.
Одоо бол...

"Хөх яргуйтай өлгийндөө
Буудайн ширхэг шиг үр минь
Бүүвэй, бүүвэй..."

Жорон, жорон гөрөөс зүүдлэж
Эрхий нь чилэх үр минь,
Хором, хором сэрвэлзэж
Энгэр нь чинэх эхнэр минь
Үгүүлшгүй халуун!
Өхөөрдөн асрах ээж минь
Намайг л хоёр дахиа өсгөх шиг санагдах
Өвдөлт, тайтгарал зэрэг төрөх ч
Үгүүлшгүй халуун!
Одоо бол...

"Хөх яргуйтай өлгийндөө
Буудайн ширхэг шиг үр минь
Бүүвэй, бүүвэй..."

Амьдралд юу эс шантархав...

Санаснаасаа ч эрт намба сууж бид!
Танилтайгаа хэрхэн мэндэлж байна,
Хумс нь хэр цэвэрхэн байна,
Талхаа нямбай зүсэж байна уу? гээд л
Томоогүй, гэрлээгүй явхад юм бүхнийг нь
Тогтож ажигладаг байлаа.
Эртний ч биш
Ноднин, уржнангийн л дурсамж сан
Энэ хугацаанд тэгээд л

Ам мурийж
Эвлэрэн тэврэлдэж,
Алс  хол сууж
Бэтгэртлээ санаж,
Эцэст нь
Эцэг, эх болж
Энгийн л бусдын адил амьдарлаа.

Амьдралд юу эс шантархав, юу эс шархалхав
Араас дуугүйхэн ирээд тэврэх нь л одоо
Тайвшрал болсон, надад
хүч, зориг, хор шар болсон.
Талхаа хэрхэн зүсэхийг нь ч ажиглаад л
Саваагүй, ихэмсэг явж дээ бид!